|
Echoes
Overhead the albatross hangs motionless upon the air
And deep beneath the rolling waves
In labyrinths of coral caves
The echo of a distant tide
Comes willowing across the sand
And everything is green and submarine.
And no-one called us to the land
And no-one knows the wheres or whys
But something stirs and something tries
And starts to climb towards the light
Strangers passing in the street
By chance two separate glances meet
And I am you and what I see is me
And do I take you by the hand
And lead you through the land
And help me understand the best I can
And no-one calls us to move on
And no-one forces down our eyes
And no-one speaks and no-one tries
And no-one flies around the sun
Cloudless everyday you fall upon my waking eyes
inviting and inciting me to rise
And through the window in the wall
Come streaming in on sunlight wings
A million bright ambassadors of morning
And no-one sings me lullabies
And no-one makes me close my eyes
And so I throw the windows wide
And call to you across the sky
|
Echa
Albatros zawisł nieruchomo
jak w błękit nieba wbity hak
W podwodnym labiryncie jaskiń
Trwa balet pluskających fal
Odległy przypływ głaszcze plaże
Swym echem, które przywiał wiatr
Nad wszystkim woda mieni się, zieleni...
I nikt na ląd nas ten nie wołał
Nikt nie wie co i gdzie, i jak
Lecz coś uparcie i z mozołem
Tam garnie się skąd światła blask
Mijają się przechodniów twarze
Dwóch spojrzeń dotyk przez przypadek
I jestem Tobą, a w Tobie widzę siebie
I po to trzymam Twoją dłoń, chcąc
Przez ten ląd prowadzić Ciebie
Bym sam mógł pojąć jak najwięcej
I „naprzód” nikt nie krzyknie nam
Do skruchy nikt nie zmusi nas
Nikt nie chce czynów, ani słów
I wokół słońca nie wytycza dróg
Bezchmurnym świtem codzienności
na moje nagle spadasz oczy
Ponaglasz mnie, chcesz abym wstał
I widzę ścianę i okno w ścianie
Na skrzydłach słońca wpada przez ramy
Milion świetlistych posłów dnia
I nikt nie śpiewa mi do snu
Nikt nie chce, abym zasnął znów
Szeroko więc otwieram okno
Przez błękit - wzywam Ciebie głośno |